ΚΑΚΟΔΙΚΙΑ
Όταν ο οιοσδήποτε φορέας δημόσιας εξουσίας στην άσκησή της έχει το δικαίωμα και την αρμοδιότητα να εκδίδει κρίσεις και αποφάσεις, που υποχρεώνουν τον πολίτη να τις αποδεχθεί και να τις εκτελέσει, εκούσια ή αναγκαστικά, ασκεί αυτή την εξουσία παραβιάζοντας κάθε ανθρώπινη αξία και αρχή του δικαίου ή παραβαίνει τις υφιστάμενες διατάξεις για την προστασία και τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των πολιτών, τότε υπάρχει ΚΑΚΟΔΙΚΙΑ (βλ. άρθρο 99 Συντ, Ν. 693/77, αλλά και άρθρο 73 Εισ. Ν. Κ.Πολ.Δικ.).
Αυτός ο χώρος φιλοδοξεί να φιλοξενεί και να προβάλλει ΚΑΘΕ φαινόμενο πράξη, ενέργεια, κρίση και απόφαση όλων των φορέων και οργάνων της Πολιτείας που παραβιάζουν, προσβάλλουν και θίγουν τα ατομικά δικαιώματα, επιβάλλουν απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, αυθαιρετούν και είναι αποτέλεσμα αυταρχικής διαδικασίας χωρίς τις εγγυήσεις για την ορθή, αντικειμενική, αμερόληπτη και ΔΙΚΑΙΗ διαδικασία και κρίση.
Εννοείται ότι η όποια εκτίμηση και αξιολόγηση των δεδομένων δεν μπορεί παρά να γίνεται με αυστηρά επιστημονικά (νομικά) κριτήρια, μέτρα και σταθμά, αλλά και σχόλια, αναλύσεις κ.λ.π.
Είναι αυτονόητο, φυσικά, ότι, όπου υπάρχουν προσωπικές και ατομικές ευθύνες, αυτές θα αναδεικνύονται και δεν θα γενικεύονται, αφού η ανωνυμία, η γενίκευση και η σιωπή, είναι όχι μόνο υποκρισία, αλλά συνδρομή στην παρανομία και προστασία του υπευθύνου !!!
Στάθης Ν. Στογιάννος
Δημοσιολόγος
Υ.Π.: Αρχίζουμε την «λειτουργία» του εγχειρήματος με τις φυλακές, αφού σ’ αυτές είναι συγκεντρωμένο και συμπυκνωμένο το φαινόμενο της κακοδικίας και μάλιστα, σε διπλή διάσταση, δηλαδή, τόσο ως αποτέλεσμα απονομής της Δικαιοσύνης, όσο και ως χώρος όπου, κατά τεκμήριο, δοκιμάζεται όχι μόνον η Δικαιοσύνη, αλλά και η Δημοκρατία, για να αποδειχθεί η ύπαρξη και η ποιότητα του δικαιϊκού πολιτισμού μας !
ΦΥΛΑΚΕΣ :
ΒΟΘΡΟΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΑΔΙΚΙΑΣ!
Δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στον τύπο κρίσεις, εκτιμήσεις και πληροφορίες για τις φυλακές, και τους κρατουμένους κι αυτό είναι η αφορμή για την προβολή και επισήμανση όσων και όποιων ανομιών και παραλόγων – απανθρώπων συμβαίνουν «εντός των τειχών» με την αποκλειστική και «εις ολόκληρο» ευθύνη όχι μόνον της Πολιτείας, αλλά, κυρίως, της Δικαιοσύνης και των Δικηγόρων !
Εξαιρούνται από την απόδοση ευθυνών οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και ερευνητές, γιατί είναι, ευτυχώς, οι μόνοι, που έχουν συνειδητοποιήσει την δική τους ευθύνη και δεν μασάνε τα λόγια τους, όταν κρίνουν, ούτε διστάζουν να πρωτοπορήσουν, όταν προτείνουν λύσεις, μέτρα και ρυθμίσεις, παρά τις μεμονωμένες περιπτώσεις οπισθοδρομικής αντίληψης…
Η αντικειμενικότητα και η λογική επιβάλλει, όμως, να επισημανθεί εξαρχής ότι, όπως συμβαίνει πάντοτε, η κοινωνία είναι αυτή που προσδιορίζει, με την ανοχή και την αντοχή της, αν θέλει ένα Ποινικό Σύστημα που να τιμωρεί, να εκδικείται ή να σωφρονίζει τον παραβάτη.
Και σ’ αυτό το σταυροδρόμι σκέψης, ηθών και πολιτισμού, η δική μας κοινωνία φαίνεται να περιορίζει την επιλογή της μεταξύ τιμωρίας και εκδίκησης, αφήνοντας τον σωφρονισμό, δηλαδή τον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό, έξω από τις επιλογές, τις λογικές και τα ενδιαφέροντά της, ίσως γιατί έτσι θέλει να «ξεπλύνει» τις ενοχές της…
Όλοι οι διεκδικούντες τον ρόλο του «διαμορφωτή» της κοινής γνώμης και συνείδησης, αλλά και όσοι καλούνται να διαχειρισθούν τα κοινά, απαξιώνουν, εκόντες ή αγνοούντες, τις έρευνες και τα πορίσματα της Εγκληματολογίας και της Ποινικής Επιστήμης και «ερμηνεύουν», «αναλύουν» ή αποφαίνονται, ως αλάθητοι κήνσορες, για την εγκληματικότητα και την μεταχείριση των εγκληματιών κατά τα πρότυπα του «άρον – άρον σταύρωσον», του αιμοδιψούς ρωμαϊκού κοινού του Κολοσσαίου ή, ακόμα χειρότερα, του Σαβοναρόλα και του Λυντς !!!
Η χυδαιότητα της υποκρισίας και η ατιμία του γλοιώδους κομφορμισμού, που διατρέχει τις κοινωνίες, αποδεικνύεται και από το ότι ΟΛΟΙ αυτοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της ανάγκης δεύτερης ευκαιρίας των παραβατών, την οποία, όμως, μόνιμα και σταθερά υποδεικνύουν στους άλλους, από τους οποίους και την απαιτούν, ενώ οι ίδιοι, όχι μόνον την αρνούνται, αλλά και την υπονομεύουν …
Αυτό, λοιπόν που σήμερα προβάλλεται ως ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ σύστημα, όχι μόνον δεν είναι, αλλά με την ευθύνη όλων των ανωτέρω και όλων ημών, παραπαίει, ως εκκρεμές, αιωρούμενο μεταξύ τιμωρητικού και εκδικητικού, όντας ο κύριος και βασικός λόγος της ανακύκλωσης των κρατουμένων, οι οποίοι σε ποσοστό 70% περίπου μπαινοβγαίνουν μονίμως και δια βίου στις φυλακές !!!
Αν επιχειρηθεί μια ουσιαστικώτερη διαπίστωση των αιτίων της κατάστασης αυτής, με την έννοια του εντοπισμού πρακτικών και νομικών (δικαστικών) ρυθμίσεων, που θεσπίζει και επιβάλλει η ποινική και «σωφρονιστική» νομοθεσία, τα … «άπλυτα» της ενοχής μας είναι αποκαλυπτικά και ενδιαφέροντα:
Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
1) Ενώ το Σύνταγμα ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ (άρθρο 7) την εκδίκαση των κακουργημάτων από τα Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια (ένορκοι) και κατ’ ΕΞΑΙΡΕΣΗ κάποιων απ’ αυτά από τα Τριμελή και Πενταμελή Εφετεία, σήμερα ο κανόνας είναι η συνταγματική εξαίρεση και η εξαίρεση είναι ο συνταγματικός κανόνας !
Η ποιοτική διαφορά στην ουσιαστική απονομή της Δικαιοσύνης είναι αυτονόητη, αφού οι δικαστές περιορίζουν την κρίση και τις αποφάσεις με τις παρωπίδες του επαγγελματισμού τους και τις εξαρτήσεις της επιθυμίας τους να προωθήσουν την καριέρα τους.
2) Αυτή (καριέρα) στην Δικαιοσύνη δεν εξαρτάται από την αξιολόγηση της προσφοράς και των αποφάσεων των δικαστών, εισαγγελέων κ.λ.π. από τον λαό, στο όνομα του οποίου, υποτίθεται, ότι λειτουργούν και ενεργούν, αλλά αποκλειστικά και μόνον από τους ιεραρχικά ανώτερους της κλειστής και αυστηρά συντεταγμένης επαγγελματικής συντεχνίας τους, και εκμεταλλευόμενοι την αυτονομία που τους παρέχει το Σύνταγμα δομούν και συντηρούν, με νύχια και με δόντια, όχι μόνον αντιλήψεις και πρακτικές, αλλά και ένα οργανωμένο σύστημα αστυνόμευσης και ελέγχου ιδεών και αντιλήψεων περί την ερμηνεία και την εφαρμογή του νόμου, που απηχεί, συνήθως, την κατεστημένη περί δικαίου αντίληψη 30-80 χρόνια πίσω από την εποχή…
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η φυσική ηγεσία της Δικαιοσύνης (Άρειος Πάγος), όντας ο τερματικός σταθμός του επαγγελματικού (και του εν δυνάμει …) βίου των μελών του δεν μπορεί παρά να αποπνέει και να ξεχειλίζει από συντηρητισμό και μούχλα, η οποία, όμως, μετατρέπεται σε «καθαρτήριο» των νεωτέρων, χωρίς την διάβαση του οποίου είναι αδύνατη η δική τους πορεία…
Δεν είναι τυχαίο ότι για όλους αυτούς οι σημαντικοί νεωτερισμοί και κατακτήσεις του σύγχρονου νομικού πολιτισμού, όπως είναι οι διεθνείς συμβάσεις (ΕΣΔΑ κ.λ.π.), στις οποίες το Σύνταγμα δίνει υπερνομοθετική ισχύ (άρθρο 28), οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και οι δημοκρατικές κατακτήσεις όπως η αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 Συντ.) κ.λ.π. δεν είναι απλά κενά γράμματα, αλλά και «απαγορευμένοι καρποί» κατ’ εντολήν της κορυφής της ιεραρχίας τους, που διεκδικούν για τον εαυτό τους όχι μόνον το παπικό αλάθητο, αλλά και ένα ιδιόμορφο ψευδο-αυτοκρατορικό imperium, στεγανό, αδιαπέραστο, αυθαίρετο και αυταρχικό, που αλλοιώνει, διαστρέφει, διαστρεβλώνει και ευτελίζει κάθε παραδοσιακό ίχνος νομικού πολιτισμού της χώρας και του λαού μας !!!
Η απλή απαρίθμηση των δικαστικών αποφάσεων που παραβιάζουν, περιφρονούν, αγνοούν και ευτελίζουν τις αρχές αυτές, θα απαιτούσε ολόκληρο τόμο και οικοδομούν συστηματικά, μεθοδευμένα και ενσυνείδητα την επιτύμβια στήλη του εξευτελισμού της Δικαιοσύνης, του εμπαιγμού της ηθικής και του διασυρμού της σύγχρονης Ελλάδας !
3) Απέναντι σ’ όλ’ αυτά (υποτίθεται ότι) υπάρχει το ανάχωμα προστασίας του πολίτη στην κακοδικία των δικαστών με το άρθρο 99 του Συντάγματος, το οποίο θεσπίζει το Ειδικό Δικαστήριο των Αγωγών Κακοδικίας…
Αλλά και αυτό έχει, στην εφαρμογή του, αποδυναμωθεί και συρρικνωθεί τόσο, ώστε να είναι θεσμός υπέρ της κακοδικίας και όχι εναντίον της αφού :
(α) Ο ειδικός νόμος 693/77, που ρυθμίζει την εφαρμογή του άρθρου 99 του Συντάγματος, προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά, ότι και αν ακόμη υπάρξει απόφαση του δικαστηρίου αυτού που διαπιστώνει κακοδικία, η απόφαση που εκδόθηκε (το προϊόν, δηλαδή της κακοδικίας) ΔΕΝ θίγεται, ΔΕΝ αλλάζει, ΔΕΝ προσβάλλεται, αλλά εφαρμόζεται και εκτελείται κανονικά !!!
(β) Από το 1977 που άρχισε να λειτουργεί το δικαστήριο αυτό, μέχρι σήμερα, στα 32 χρόνια, δηλαδή, ενώ έχει εξετάσει πολλές περιπτώσεις και αγωγές, έχει εκδώσει καταδικαστικές αποφάσεις, που δεν ξεπερνούν σε αριθμό τα δάκτυλα των χεριών (!!!) αν και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με τις αποφάσεις του σε βάρος της χώρας, όχι μόνον επιβάλλει, αλλά και δείχνει τις ουσιαστικές παραμέτρους της κρίσης για κακοδικία…
4) Αποτέλεσμα όλων αυτών των δεδομένων είναι η έκδοση δικαστικών (ποινικών) αποφάσεων χωρίς αιτιολογία, χωρίς λογική, χωρίς ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ και χωρίς μέτρο, που τροφοδοτούν αφειδώς τις φυλακές με κακοποιούς και «κακοποιούς», για να θυσιασθούν στον βωμό του συντηρητισμού, της άγνοιας, της βλακείας, της ευθυνοφοβίας, του καιροσκοπισμού και της αδιαφορίας !!!
Τρανταχτό, αλλά όχι μοναδικό, είναι το παράδειγμα των αποφάσεων για ναρκωτικά, όπου τα πρεζόνια, οι τοξικομανείς και τα βαποράκια βαφτίζονται έμποροι και οι πραγματικοί έμποροι φιγουράρουν στην πασαρέλα του πλούτου, του κατεστημένου, των «νοικοκυραίων» και της … «καλής κοινωνίας», συναυλιζόμενοι και συσταυλιζόμενοι με τους θεσμικούς λειτουργούς και εγγυητές της νομιμότητας, της ηθικής, και της δημοκρατίας !!!
Οι έχοντες και κατέχοντες της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας, εγκληματούν, παρανομούν, αδικούν και ατιμάζουν χωρίς να ιδρώνουν και να ανησυχούν, αφού είναι βέβαιοι και ασφαλείς, ότι θα απολαύσουν τα οψώνια της χυδαιότητας και της διαφθοράς, που διατρέχει το σύνολο των θεσμών της κοινωνίας, όπου η Δικαιοσύνη κατέχει «εκλεκτή» θέση, για αυτό και το 54% της κοινής γνώμης την θεωρεί απόλυτα ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ (!!!), όπως έδειξε έρευνα του 2009 (δημοσιευμένη…)
Συναφής απόδειξη είναι και το γεγονός ότι αναφορές, καταγγελίες, διαμαρτυρίες, εκκλήσεις κ.λ.π. πολιτών παραμένουν αναπάντητες κατά παράβαση του άρθρου 10 του Συντάγματος, ενώ το ΣΥΝΟΛΟ των διαμαρτυριών και καταγγελιών των κρατουμένων απορρίπτονται πανηγυρικά και χωρίς έρευνα από τα Δικαστικά Συμβούλια και τους Εισαγγελείς στους οποίους απευθύνονται …
5) Αυτές οι εγγενείς αγκυλώσεις και σκοπιμότητες υπηρετούν συνειδητά και κατ’ ανάγκην την δικαιϊκή αντίληψη του ρωμαϊκού θετικισμού και, σε αντίθεση με την Ελληνική κλασσική σκέψη, ΔΕΝ ενδιαφέρονται για την αυτόνομη πορεία του δικαίου, δηλαδή την συμπόρευση του γραπτού νόμου με την περί δικαίου αντίληψη της κοινωνίας, αλλά θεωρούν τον λαό ως αγέλη ανικάνων, ηλιθίων, βαρβάρων και απαίδευτων, της οποίας επιδιώκουν να γίνουν οι αυτόκλητοι προστάτες, σωτήρες, δάσκαλοι και τσοπαναραίοι…
Η αστική δημοκρατία της δύσης, διαμορφωμένη στις αυλές και τα ανάκτορα των μοναρχών και φεουδαρχών του ύστερου μεσαίωνα, αλλά και στα παραμάγαζα των εμπόρων της αποικιοκρατίας, αντικατέστησε τα ανακτοβούλια με τα κοινοβούλια, μεριμνώντας, ωστόσο, για τον έλεγχο και την καθοδήγηση των αναξίων «μελών», των κοινωνιών, στους οποίους, με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, υποβάλλουν και επιβάλλουν τις δικές τους επιλογές και προτιμήσεις, ώστε η λεγόμενη «λαϊκή κυριαρχία» να είναι, όχι μόνον ακίνδυνη, αλλά και επωφελής για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία !!!
Γι’ αυτό και η όποια παραβατικότητα δεν ελέγχεται ούτε προσδιορίζεται με κριτήρια και γράδα ανθρωπισμού, ούτε και όταν ο αστικός ουμανισμός διεκδικεί να υποκαταστήσει την θρησκεία για να αποκαταστήσει την ηθική και την δημοκρατία, αλλά περιορίζεται στην στατικότητα του ελέγχου νομιμότητας θέτοντας εκ των προτέρων ως μέτρο κρίσης την βούληση του νομοθέτη και όχι το συνολικό και συλλογικό ήθος…
Αυτή η συρρίκνωση του δικαίου και της δημοκρατίας οφείλεται στην ανάγκη προστασίας των «θησαυρών» της ισχυρής ομάδας που κυβερνά και εξουσιάζει και είναι ΠΑΝΤΟΤΕ ό,τι έχει να κάνει με την διατήρηση του συγκεκριμένου προτύπου-μοντέλου, δηλαδή του αστικού καπιταλισμού.
Αποτέλεσμα και αναγκαιότητα αυτής της αντίληψης – συμφέροντος είναι η εξιδανίκευση του πλούτου και ο απόλυτος εκχυδαϊσμός της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Αρκεί και μόνον να συγκρίνει κανείς την διαφορά μεταξύ της Πολιτικής και της Ποινικής Δικονομίας, με τις οποίες καθορίζονται οι κανόνες απονομής της Δικαιοσύνης.
Στην Πολιτική Δικονομία, όπου προστατεύεται το συμφέρον, η οικονομία και ο πλούτος, οι κανόνες απόδειξης στα αστικά δικαστήρια, είναι εξαντλητικοί και εκτενείς, ώστε να υπάρχει η σιγουριά και η βεβαιότητα, ότι ο δικαστής δεν θα ακούσει καμμία συναίσθηση, καμμία πίστη και καμμία ιδεολογία, αλλά θα περιορισθεί στην αξιολόγηση των γεγονότων, όπως αυτά προβάλλονται και αιτιολογούνται από το αποδεικτικό υλικό στα πλαίσια μιας μακρόχρονης και σχοινοτενούς διαδικασίας, υπό το βάρος της οποίας εξαντλούνται όλα τα περιθώρια λάθους κι η «διύλιση του κώνωπος» αποκτά νόημα, ουσία και περιεχόμενο, για να γίνει πιο εύπεπτη η … «κάμιλος», του συμφέροντος και του πλούτου !
Αντίθετα στην Ποινική Δικονομία, όπου το διακύβευμα είναι η προσωπική ελευθερία του κατηγορουμένου, το αποδεικτικό υλικό μπορεί να συσσωρεύεται στην δικαστική έδρα χωρίς ιδιαίτερη σχολαστικότητα και τυποκρατία και ο δικαστής οφείλει να επιστρατεύσει την συνείδησή του, χωρίς να δεσμεύεται από τις αποδείξεις, τις οποίες ελεύθερα μπορεί να υποκαθιστά με τα δικά του συμπεράσματα και μέσα σε βραχύ χρονικό διάστημα, συνήθως σε λίγες ώρες, αποφασίζει εκ των ενόντων για την ενοχή ή την αθωότητα, στερώντας την ελευθερία και κλείνοντας στην φυλακή «ελαφρά τη καρδία» τον κατηγορούμενο, του οποίου, συνήθως, διερμηνεύει κατά τα δικά του πρότυπα και στερεότυπα, το ύφος, την καταγωγή, την κοινωνική – οικονομική επιφάνεια και θέση, τις κινήσεις και τον λόγο για να «αιτιολογήσει» την καταδίκη του.
Το, πράγματι, ΑΔΙΚΟ και ΑΝΗΘΙΚΟ είναι ότι, ενώ οι ουσιαστικές διευρύνσεις της Ποινικής Δικονομίας υποτίθεται ότι υπάρχουν για να μη δεσμεύουν την ανάδειξη της αλήθειας και να περιορίζουν υπέρμετρα τον δικαστή στην διερεύνησή της, ο Άρειος Πάγος με την νομολογία του, αφενός μεν αποδέχεται και «ευλογεί» ακόμη και τις πιο ακραίες αυθαιρεσίες και υπερβάσεις στην αξιολόγηση του αποδεικτικού υλικού από τους δικαστές και αφετέρου επιδεικνύει, όχι μόνον αυστηρότητα, αλλά και υπερβολική τυπολατρεία, υιοθετώντας στην ποινική δίκη κανόνες της Πολιτικής Δικονομίας όταν πρόκειται να κρίνει, να αξιολογήσει και να εκτιμήσει την άσκηση των δικονομικών κ.λ.π. δικαιωμάτων του κρινόμενου πολίτη, με στόχο και σκοπό ΠΑΝΤΟΤΕ τον περιορισμό της άσκησής τους και την συρρίκνωση των εγγυήσεων για δίκαιη δίκη στα ποινικά δικαστήρια !!!
Το σύνολο, σχεδόν, των Πανεπιστημιακών δασκάλων και θεωρητικών του ποινικού δικαίου (Ανδρουλάκης, Γιαννίδης, Μανωλεδάκης, Παρασκευόπουλος, Παπαδαμάκης, Ψαρούδα – Μπεκάνη, Μαργαρίτης κ.λ.π.) έχουν κατηγορήσει την συγκεκριμένη πρακτική του Αρείου Πάγου, ενώ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιβάλλει, με τις αποφάσεις του, πρόστιμα και αποζημιώσεις, αλλά ο Άρειος Πάγος παραμένει απτόητος και συνεχίζει ακάθεκτος !!!
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που από τις γραπτές αιτιολογίες των δικαστικών αποφάσεων ανακαλύπτεις έκπληκτος, ότι οι ίδιοι οι δικαστές, την ίδια ημέρα υιοθετούν το ίδιο εύκολα, αναίσχυντα και προκλητικά την ίδια λογική και τα ίδια επιχειρήματα για να «αιτιολογήσουν» εντελώς αντίθετες μεταξύ τους αποφάσεις και κρίσεις τους !!!
Όταν, λοιπόν, ο κατηγορούμενος, ο οιοσδήποτε κατηγορούμενος, είτε είναι αληθινά ένοχος, είτε όχι, βλέπει τον εαυτό του και τους άλλους να οδηγούνται στην φυλακή με τέτοιες αποφάσεις από τέτοιους δικαστές, είναι δυνατόν ποτέ να αποδειχθεί την ορθότητα της κρίσης τους και να υποστεί ασμένως την καταδίκη του και τις συνέπειές της;
Μέσα στη φυλακή δεν υπάρχει καθαρτήριο και δεν μπορεί να υπάρξει σωφρονισμός και μεταμέλεια, κυρίως, επειδή η απονομή της δικαιοσύνης ούτε πείθει, ούτε μπορεί να πείσει, για την όποια αντικειμενικότητα, αμεροληψία, ηθική και ορθότητα των αποφάσεών της !!!
6) Απέναντι σ’ αυτή την δικαστική αυταρχικότητα οι μόνοι που θα μπορούσαν (και θα ‘πρεπε) να αντιπαρατάχθουν, να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν την αυστηρή τήρηση των ουσιαστικών και δικονομικών κανόνων και αρχών διεξαγωγής ΔΙΚΑΙΗΣ ΔΙΚΗΣ, είναι οι Δικηγόροι…
Αυτοί, υποτίθεται, ότι είναι το ALTER EGO του πολίτη, όταν δικάζεται κα, ως παράγοντες της δικαστικής λειτουργίας και εξουσίας, ΟΦΕΙΛΟΥΝ να αγωνίζονται και να μάχονται για την διεξαγωγή ΔΙΚΑΙΗΣ ΔΙΚΗΣ και, μάλιστα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της…
Δυστυχώς, σήμερα (και όχι μόνον…) οι Δικηγόροι, τόσο μεμονωμένα, όσο και συλλογικά, συμβιβάζονται, σκύβουν, συνθηκολογούν και ανέχονται την αυθαιρεσία του δικαστή και του εισαγγελέα, στο όνομα ενός μικροαστικού κομφορμισμού, που χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει τον άκρατο επαγγελματισμό και (κυρίως) την λειψή τους γνώση !!!
Ο διαγκωνισμός και η «άμιλλα» των, δήθεν, μαχομένων δικηγόρων από τα εδώλιά τους στις αίθουσες των δικαστηρίων, στο ΓΛΥΨΙΜΟ και το ΞΕΣΚΟΝΙΣΜΑ του δικαστή, δεν εκπλήσσει, μόνον, το ακροατήριο, αλλά και τους ίδιους τους δικαστές, που αντιδρούν με προοδευτικά αυξανόμενη αυθαιρεσία, όταν συνειδητοποιούν, ότι οι Δικηγόροι ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να σταθούν στο ύψος, που απαιτεί το λειτούργημά τους !!!
Μέσα στις φυλακές, τα «θύματα» και των Δικηγόρων αγανακτούν, οργίζονται και εκδηλώνουν με κάθε τρόπο και μέσο την αηδία και το μίσος τους ενάντια και σ’ αυτούς που διεκδικούν τον θεσμικό ρόλο του υπερασπιστή της νομιμότητας και της ίδιας της Δικαιοσύνης.
Και, φυσικά, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΔΙΚΟ !!!
7) Αυτές, όμως, οι αποφάσεις πρέπει να εκτελεσθούν!
Και η εκτέλεσή τους, δηλαδή, η έκτιση της ποινής από τον καταδικασμένο, δεν αποσκοπεί μόνον στην ασφαλή φύλαξη, αλλά κυρίως στην εξουδετέρωση της αντίδρασης και αντίστασής του, ώστε να προσαρμοσθεί στο σύστημα, να αποδεχθεί την ΕΞΟΥΣΙΑ και να υποταχθεί σ’ αυτήν χωρίς όμως, προϋποθέσεις και επιφυλάξεις…
Η εξουσία, ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ, θεριεύει, κυριαρχεί, εδραιώνεται και υπάρχει, ΜΟΝΟΝ, όταν εξασφαλίζει, με την πειθώ, την καταπίεση, τον εξαναγκασμό και την βία, την άνευ όρων υποταγή των πολιτών, που τους θέλει να την αντιμετωπίζουν χωριστά ο καθένας, απορρίπτοντας, πάση θυσία, κάθε δυνατότητα ή πιθανότητα συλλογικής δράσης, σκέψης και παρουσίας !!!
Για την υπηρέτηση αυτής της σκοπιμότητας η Δικαιοσύνη και οι φυλακές γίνονται αιχμή του δόρατος και λειτουργούν αποτελεσματικά όχι μόνον φοβίζοντας τους «έξω», αλλά και διαιρώντας τους ….
Ο φόβος, το δέος του πολίτη για την Δικαιοσύνη και τις φυλακές, λειτουργεί αμφίδρομα, δηλαδή, όχι μόνον ως απειλή για όποιον παρανομήσει, αλλά και ως «σκιάχτρο» της κοινωνίας, που πρέπει να νοιώσει από όσους και όποιους η Δικαιοσύνη καταδικάζει και τιμωρεί !!!
Υπό τις συνθήκες αυτές το κνούτο, η βία, ο εξανδραποδισμός, η καταπίεση, η αποκτήνωση, η απαξίωση, η ταπείνωση και η υποδούλωση των καταδικασμένων ανάγονται σε ουσιώδεις προϋποθέσεις της ύπαρξης και της λειτουργίας των φυλακών, ώστε η όποια σκέψη, αντίληψη ή προσπάθεια εξανθρωπισμού να περιορίζεται στα επουσιώδη για να εξασφαλίζονται τα «ουσιώδη»!!!
Διότι πέρα και πάνω από την όποια συνθήκη διαβίωσης και επιβίωσης των κρατουμένων σε επίπεδο υλικών συνθηκών και υποδομών, η άσκηση ψυχολογικής βίας, η καταπίεση και ο εξευτελισμός τους γίνεται σήμερα με την συστηματική, μεθοδευμένη, οργανωμένη και θεσμοθετημένη αφαίρεση των ουσιαστικών δικαιωμάτων που έχει από την φύση του, κάθε ανθρώπινο όν.
ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
8) Έτσι μπορεί, μεν, να έχουμε ένα Σωφρονιστικό Κώδικα με προοδευτικές και σύγχρονες διατάξεις που παρέχουν στον κρατούμενο ουσιαστικά δικαιώματα (άδειες, εργασία για την μείωση του χρόνου παραμονής στη φυλακή κ.λ.π.) όλ’ αυτά, όμως, όχι μόνον καταστρατηγούνται, αλλά και αναιρούνται, ώστε από δικαιώματα να γίνονται απλά δυνατότητες που παρέχονται από τους Εισαγγελείς και τους Διευθυντές, όπως δέχονται και «ερμηνεύουν» τον νόμο οι Εισαγγελείς και οι δικαστές…
Ας τα δούμε, όμως, πιο συγκεκριμένα:
α) Ο κρατούμενος έχει δικαίωμα να κρατείται σε φυλακή πλησιέστερη στον τόπο της κατοικίας των μελών της οικογενείας του (άρθρο 22, παρ. 1, Ν. 2776/99), υποχρέωση της πολιτείας που απορρέει από το άρθρο 21 Συντ. για την προστασία της οικογένειας.
Παρ’ όλ’ αυτά οι μεταγωγές διαδέχονται η μία την άλλη με τρόπο που θυμίζουν (και είναι !) απαγωγές, αφού, όχι μόνον δεν ενημερώνεται ο κρατούμενος και η οικογένειά του, αλλά παραβιάζεται και το άρθρο 20, παρ. 2 Συντ., που του παρέχει το δικαίωμα να πει την δική του άποψη πριν αποφασισθεί η μεταγωγή του …
β) ΟΛΟΙ ο κρατούμενοι θεωρούνται ιδιαίτερα επικίνδυνοι για απόδραση, αλλά κανείς απ’ αυτούς δε γνωρίζει ούτε ποιος, ούτε γιατί, ούτε με τι στοιχεία αποφασίσθηκε η κρίση αυτή και, φυσικά, δεν του δίνεται ΚΑΜΜΙΑ δυνατότητα να αντικρούσει την κρίση αυτή, που είναι ουσιαστική και τυπική καταδίκη του και, γι’ αυτό, δεν μπορεί παρά να γίνετε από δικαστήριο, με την τήρηση των συνταγματικών και δικονομικών κανόνων, που περιφρονούνται !!!
γ) Ο Σωφρονιστικός Κώδικας παρέχει τις απαραίτητες προδιαγραφές και εγγυήσεις για την αποφυγή της απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης των κρατουμένων, όπως π.χ. οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσής τους, αλλά οι κατά τόπους Εισαγγελείς που είναι αρμόδιοι και υπεύθυνοι για την τήρηση των κανόνων αυτών και την νομιμότητα της μεταχείρισης των κρατουμένων (άρθρο 572ΚΠΔ και άρθρο 2 Ν. 2776/99), όχι μόνον αδιαφορούν, αλλά πρωτοστατούν και κατευθύνουν την απάνθρωπη και εξευτελιστική τους μεταχείριση υποχρεώνοντάς τους να διαβιώνουν σε συνθήκες κτηνώδεις και μειωτικές !
Έτσι το Σύνταγμα και οι διατάξεις της ΕΣΔΑ, αλλά και η ηθική, ευτελίζονται από τους θεσμικούς υπερασπιστές της !!!
δ) Ενώ σύμφωνα με το άρθρο 25, παρ. 2, Ν. 2776/99 το δημόσιο υποχρεούται να παρέχει τα μέσα για την ατομική υγιεινή και καθαριότητα των κρατουμένων, αυτοί υποχρεώνονται να τα ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ, με αποτέλεσμα να ξοδεύουν χρήματα των οικογενειών τους και όσοι δεν έχουν, να παραμένουν βρώμικοι και σε κατάσταση απελπισίας, χωρίς κι εδώ ο Εισαγγελέας να παρεμβαίνει !!!
ε) Σύμφωνα με το άρθρο 26, Ν. 2776/99 ο αρμόδιος Εισαγγελέας – επόπτης κάθε φυλακής υποχρεούται κάθε τρίμηνο να καλεί την υγειονομική επιθεώρηση της Νομαρχίας και εκπρόσωπο του τοπικού Ιατρικού Συλλόγου για την διενέργεια, παρουσία του, υγειονομικού ελέγχου της φυλακής και την σύναξη σχετικής έκθεσης…
Αυτό ΔΕΝ γίνεται ποτέ και πουθενά, με αποτέλεσμα οι κρατούμενοι να ζουν στην βρώμα, συμβιώνοντας με ποντίκια, κατσαρίδες, κοριούς κ.λ.π…
στ) Το άρθρο 20, Ν. 2776/99 προβλέπει ότι οι φυλακές πρέπει, κατά προτίμηση, να λειτουργούν μέσα σε αστικό ιστό, κυρίως για την προστασία των κρατουμένων σε περίπτωση ασθένειας κ.λ.π., η, δε, περίθαλψή τους πρέπει να είναι ανάλογη με εκείνην του υπόλοιπου πληθυσμού (άρθρο 27, Ν. 2776/99), προσδιορίζοντας (άρθρο 20, παρ. 3) ότι η χωρητικότητα κάθε φυλακής δεν μπορεί να υπερβαίνει τους 300 κρατουμένους…
ΚΑΜΜΙΑ φυλακή δεν πληροί τις προϋποθέσεις αυτές και οι Εισαγγελείς και Δικαστές αδιαφορούν και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την υποχρέωσή τους να παρεμβαίνουν και να αποκαθιστούν την νομιμότητα !!!
ζ) Σύμφωνα με το άρθρο 32, παρ. 1 του Σωφρονιστικού Κώδικα (Ν. 2776/99) η διατροφή των κρατουμένων γίνεται με βάση τα πρότυπα των υγειονομικών αρχών κ.λ.π. …
Η αλήθεια είναι ότι τόσο το «διαιτολόγιο», όσο και η παρασκευή του στα μαγειρεία των φυλακών είναι για κλάματα, με ποιότητα ανύπαρκτη και μαγειρεμένο ερασιτεχνικά από κρατούμενους που δηλώνουν ή βαφτίζονται «μάγειροι», χωρίς εμπειρία, γνώσεις, ενδιαφέρον, και ουδείς ενδιαφέρεται !
Άλλωστε οι διάφοροι «προμηθευτές» που, συνήθως, ορίζονται με απευθείας επαφές και ανάθεση, έχουν την δυνατότητα να πουλάνε στους κρατούμενους ό,τι «σαβούρα» διαθέτουν και σε τιμές ακριβώτερες από τους πελάτες τους, σίγουροι και βέβαιοι ότι ουδείς θα διαμαρτυρηθεί…
η) Στα άρθρα 34-39 του Σωφρονιστικού Κώδικα (Ν. 2776/99) προσδιορίζονται με περισσή λεπτομέρεια και ανάλυση τα μορφωτικά προγράμματα και η χρήση του ελεύθερου χρόνου των κρατουμένων (ενημέρωση, ψυχαγωγία, άθληση, εκπαίδευση κ.λ.π.), που, διαβάζοντάς τα, θαρρείς πως οι κρατούμενοι ζουν σ’ ένα παράδεισο προσαρμογής τους στην κοινωνία, που τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες…
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι όλ’ αυτά είναι μόνον στα χαρτιά και όταν, κατά καιρούς, συμβαίνει να γίνονται, για λόγους προβολής κάποιων υπουργών, διευθυντών κ.λ.π. είναι όχι μόνον περιορισμένα, αλλά και λειψά !!!
Αρκεί και μόνον να αναφερθεί ότι ακόμη και στις καινούργιες φυλακές που αναφέρονται με, υποτιθέμενα, σύγχρονες αντιλήψεις και προδιαγραφές τα προαύλια είναι μικρά και τσιμεντένια και οι κρατούμενοι «βλέπουν» γύρω τους μόνο τσιμέντο και σίδερο, ενώ αντικρύζουν τον ουρανό μόνον όταν είναι ανάσκελα…
Κατά τα άλλα όλοι αυτοί που αποφάσισαν και διάλεξαν τις τοποθεσίες ανέγερσης των νέων φυλακών φρόντισαν να τις οικοδομήσουν στην «μέση του πουθενά» για να ’ναι η φύση σύμμαχος στην προσπάθεια (υποτίθεται) του σωφρονισμού, αλλά φρόντισαν επιμελώς να την κλείσουν έξω από τα βλέμματα και την ζωή των κρατουμένων, που δεν έχουν καμμία οπτική (έστω) επαφή μαζί της, αλλά ούτε και με κάτι που να την θυμίζει…
Με την ψυχή τους άδεια, την καρδιά τους γεμάτη πίκρα, την οικογένειά τους μακριά, το μυαλό τους θολωμένο, τον λαιμό τους ζωσμένο από τον βρόγχο της καταδίκης και το μέλλον τους σκοτεινό, άγνωστο και ζοφερό· το τσιμέντο και το σίδερο προσθέτουν μόνον απελπισία και μίσος, αγανάκτηση και οργή, αηδία και χολή, ώστε κάθε ώρα και κάθε μέρα να χάνουν και τα τελευταία υπολείμματα ανθρωπιάς που τους έμειναν…
Καρτερούν την ημέρα της λευτεριάς τους φορτισμένοι και έτοιμοι να εκδικηθούν όσους και όποιους θεωρούν υπεύθυνους και υπαίτιους του εξανδραποδισμού και της αποκτήνωσής τους, που γίνεται εξουθενωτική και δυσβάστακτη καθώς, οι πιο πολλοί απ’ αυτούς, ξέρουν πως ΔΕΝ θα βρουν παρά ερείπια και συντρίμμια από την οικογένεια και την ζωή τους !!!
θ) Στα άρθρα 40-46 του Σωφρονιστικού Κώδικα περιέχονται οι προϋποθέσεις και οι όροι υπό τους οποίους μπορούν οι κρατούμενοι να εργάζονται κατά την διάρκεια της κράτησής τους και από το κείμενο των διατάξεων αυτών ο αναγνώστης νοιώθει, ότι κάτι ουσιαστικό πάει να γίνει στις φυλακές, αλλά, οι διατάξεις αυτές ΔΕΝ εφαρμόζονται και καταλαβαίνεις ότι το λεγόμενο Σωφρονιστικό μας σύστημα, πόρρω απέχει από κάθε έννοια σωφρονισμού !
Εδώ, στην εργασία των κρατουμένων, έχουμε 3 (τρεις) κατηγορίες περιπτώσεων: την εργασία εκτός της φυλακής, την εργασία εντός της φυλακής και την εργασία για τη φυλακή.
Η εργασία εκτός της φυλακής, που γίνεται είτε για την συνέχιση της επαγγελματικής δραστηριότητας του κρατουμένου (άρθρο 42, παρ. 1, Ν. 2776/9) είτε σε ιδιωτικές ή δημόσιες επιχειρήσεις κ.λ.π. με αμοιβή, προϋποθέτει την χορήγηση άδειας ημιελεύθερης διαβίωσης (άρθρο 59, Ν. 2776/99), η οποία, όμως, χορηγείται εφόσον ο κρατούμενος έχει συμπληρώσει την πραγματική έκτιση του 1/5 της ποινής του σε περίπτωση φυλάκισης, ή των 2/5 σε περίπτωση κάθειρξης, ή, σε περίπτωση ισόβιας κάθειρξης, υπολείπονται δύο έτη για την συμπλήρωση δικαιώματος υποβολής αίτησης για υφ’ όρον απόλυση.
Έτσι, όμως, η χορήγηση της ημιελεύθερης διαβίωσης είναι ΑΧΡΗΣΤΗ για τον κρατούμενο, αφού, αν εργάζεται για τη φυλακή, θα έχει συμπληρώσει, ήδη, τα 2/5 (φυλάκιση), τα 3/5 (κάθειρξη) ή τα 16 χρόνια (ισόβια) για να αποφυλακίζεται με υφ’ όρον απόλυση….
Η δυνατότητα εργασίας του κρατουμένου εντός της φυλακής (άρθρο 42, παρ. 1, Ν. 2776/99) για λογαριασμό ιδιωτικών ή δημόσιων επιχειρήσεων, αμειβόμενος, είναι ΜΟΝΟΝ στα χαρτιά, αφού ούτε το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ούτε οι τοπικές αρχές, ούτε οι διευθυντές των φυλακών ούτε ουδείς άλλος ενδιαφέρεται να οργανώσει κάτι τέτοιο…
Και στις δύο, όμως, αυτές περιπτώσεις είναι σαφές και αυτονόητο, ότι οι κρατούμενοι (13.000 περίπου σήμερα) είναι μία σημαντική πηγή εργασίας, που θα μπορούσε, με χαμηλό κόστος, να συμβάλλει σε αναπτυξιακές προσπάθειες και έργα, αλλά… ουδείς ενδιαφέρεται!!!
Όσο για την εργασία των κρατουμένων σε θέσεις αναγκαίες για τη λειτουργία της φυλακής, αυτές είναι τόσο λίγες, ώστε να ευνοούνται μόνον όσοι έχουν μόνιμα πόστα και θέσεις, που αποφυλακίζονται και γρήγορα, ενώ ο κύριος όγκος των κρατουμένων μένει άπραγος να βλέπει το χρόνο που περνά χωρίς τέλος και χωρίς ελπίδα…
ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ο απάνθρωπος εξευτελισμός που επιφυλάσσει το «σύστημα» στους κρατουμένους αναδεικνύεται και στην περίπτωση αυτή, όπου ο νομοθέτης, έχει θεσπίσει την εργασία για την «μείωση» του χρόνου πραγματικής παραμονής στη φυλακή, με τον υπολογισμό ημερών εργασίας ως ημερών κράτησης.
Υπάρχουν, όμως, κρατούμενοι άρρωστοι και ανήμποροι να εργασθούν είτε στις φυλακές, είτε νοσηλευόμενοι στα Νοσοκομεία …
Αυτοί, αν δεν είναι υπερήλικες (άνω των 65), αναγκάζονται να μένουν περισσότερο χρόνο στη φυλακή από τους άλλους, μόνον επειδή ΔΕΝ μπορούν να εργασθούν !!!
Έτσι, όμως, εκτίουν ΤΡΕΙΣ (3) φορές την ποινή τους, δηλαδή, ως κρατούμενοι, ως ασθενείς και για περισσότερο χρόνο…
Τι κι αν το Σύνταγμα (άρθρο 25) έχει θεσπίσει την αρχή της αναλογικότητας και της ισότητας (άρθρο 4), ή ο Σωφρονιστικός Κώδικας (άρθρο 3, Ν. 2776/99) επιβάλλει την ισότητα της μεταχείρισης ακόμα και με την επιβολή της ουσιαστικής ισότητας με την διαφορετική μεταχείριση ειδικών κατηγοριών κρατουμένων ;
ΑΥΤΑ για τους Εισαγγελείς και τους Δικαστές είναι ψιλά γράμματα και εντελώς περιττά και αδιάφορα!
Αυτό, έλλειπε, να ζητάνε και οι κατάδικοι ισότητες και δικαιώματα …
Γι’ αυτό ούτε και οι εκάστοτε Υπουργοί Δικαιοσύνης ευαισθητοποιούνται και ενδιαφέρονται να λύσουν νομοθετικά ή διοικητικά το συγκεκριμένο ζήτημα…
Ι) Στο έβδομο κεφάλαιο (άρθρα 51-58 του Σωφρονιστικού Κώδικα), όπου καθορίζονται οι δυνατότητες του κρατουμένου για την επικοινωνία του με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, περιλαμβάνονται οι σημαντικότερες, ίσως, καινοτομίες του Κώδικα, δηλαδή, οι άδειες που χορηγούνται για την προσωρινή αποφυλάκιση του κρατουμένου και οι επισκέψεις στη φυλακή, η αλληλογραφία και η τηλεφωνική επικοινωνία των κρατουμένων.
Οι άδειες αυτές είναι τακτικές, έκτακτες και εκπαιδευτικές, χορηγούνται, δε, τυπικά, μεν, από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της Φυλακής, ουσιαστικά, όμως, από τον Εισαγγελέα, του οποίου επισημοποιήθηκε το VETO με τον Ν. 3772/2009. (Δένδιας)
Παρά το ότι ο Κώδικας περιέχει εξαντλητικά τους όρους και τις προϋποθέσεις χορήγησης των αδειών και ορίζει ότι η ιδιότητα του αλλοδαπού, του άστεγου και του στερουμένου οικογένειας ΔΕΝ αποκλείει τη χορήγηση της άδειας, εν τούτοις και παρ’ όλ’ αυτά δεν χορηγούνται άδειες με πρόσχημα και λόγους όχι μόνον αντίθετους με τους όρους του νόμου, αλλά και χωρίς στοιχειώδη αιτιολογία…
Το πιο τραγικό, όμως, είναι ότι τα κατά τόπους Συμβούλια Πλημμελειοδικών, που είναι αρμόδια να κρίνουν τις αποφάσεις για την χορήγηση των αδειών, εφόσον ο κρατούμενος ασκήσει προσφυγή, έχουν υιοθετήσει την άποψη-θέση ότι, δήθεν, η άδεια του κρατουμένου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ, αλλά μόνον μια απλή δυνατότητα του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Φυλακής, την οποία παρέχει με ουσιαστικά ανέλεγκτη (δηλαδή αυθαίρετη…) διακριτική ευχέρεια, χωρίς να δεσμεύεται και χωρίς να υποχρεούται να τις χορηγήσει…
Έτσι η λογική και γραμματολογική διατύπωση του Κώδικα και η αληθής βούληση του νομοθέτη παραποιείται, διαστρεβλώνεται, καταργείται, απαξιώνεται και διαστρέφεται, όχι από κάποιους υπηρεσιακούς παράγοντες, αλλά από την ίδια τη Δικαιοσύνη!!!
Κι όλ’ αυτά παρά το ότι οι εισαγγελείς και οι δικαστές οφείλουν να γνωρίζουν και ΔΕΝ δικαιούνται να αγνοούν ότι οι Εισαγητικές Εκθέσεις στη Βουλή τόσο του Ν. 1851/89 (που θεσμοθέτησε πρώτος τις άδειες), όσο και του Σωφρονιστικού Κώδικα (Ν. 2776/99) αναφέρουν ρητά ότι «…επειδή οι εν λόγω θεσμοί (άδειες, επισκέψεις, επικοινωνία κλπ.) αντιμετωπίζονται ΟΧΙ ως προνόμια ή χαρίσματα προς τους κρατουμένους, αλλά ως ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ του και δικλίδες ομαλής λειτουργίας αυτού τούτου του συστήματος έκτισης των ποινών, γι’ αυτόν τον λόγο καταβλήθηκε προσπάθεια άρτιας ρύθμισής τους…».
Η διατύπωση αυτή, που είναι ερμηνευτική και δικαιολογητική των διατάξεων του Κώδικα για τις άδειες, αποδεικνύει ευθέως, ότι η χορήγησή τους είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ εφ’ όσον υπάρχουν οι οριζόμενες από το νόμο τυπικές προϋποθέσεις, οι οποίες μπορεί να αναιρεθούν ΜΟΝΟΝ εφ’ όσον αυτό αιτιολογείται ειδικά και εμπεριστατωμένα (άρθρο 54, παρ. 5, Ν. 2776/99).
Τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν εφαρμόζεται στην πράξη από τους Εισαγγελείς και τα Συμβούλια, με την κάλυψη και την ανοχή των δικαστών, ώστε οι άδειες να χρησιμοποιούνται για άλλες σκοπιμότητες (έλεγχο, εύνοια, καταπίεση, υποταγή, ψυχολογική βία κ.λ.π.), γεγονός που καθιστά όλες αυτές τις αποφάσεις ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ και ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΕΣ.
Αφού, δε, όλες οι πράξεις, ενέργειες και αποφάσεις που αφορούν την εκτέλεση των ποινών είναι ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ και όχι δικαστικές αποφάσεις, για όλες αυτές τις περιπτώσεις συντρέχουν οι λόγοι, για να χαρακτηρισθούν και να συνιστούν ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, κατά την έννοια του άρθρου 48, του Π.Δ./τος 18/1989 (Κωδικοποίηση διατάξεων περί του Συμβουλίου Επικρατείας).
ια) Ο συνολικός παραλογισμός που διατρέχει το λεγόμενο δήθεν σωφρονιστικό μας σύστημα βρίσκει την αποθέωση της βλακείας και του παρωπιδισμού του στην περίπτωση της τηλεφωνικής επικοινωνίας, όπου ακόμη και ο Σωφρονιστικός Κώδικας δεν απέφυγε την νομιμοποίησή του…
Έτσι ο Σωφρονιστικός Κώδικας (άρθρο 53, Ν. 2776/99) θεσμοθετεί μόνον τη χρήση κοινού τηλεφώνου, υπό την προϋπόθεση να βρίσκεται σε κοινόχρηστο και οπτικά ελεγχόμενο χώρο και, ταυτόχρονα, απαγορεύει την κατοχή και τη χρήση κινητού τηλεφώνου, την οποία και κατατάσσει μεταξύ των πειθαρχικών αδικημάτων (άρθρο 68, παρ. 3-β, Ν. 2776/99), για να χαρακτηρισθεί, εν συνεχεία, ποινικό αδίκημα (Ν. 3772/09).
Είναι άξιο μνημόνευσης ότι η Εισηγητική Έκθεση του Σωφρονιστικού Κώδικα αιτιολογεί την απαγόρευση αυτή πρωταρχικά, ως αποτροπή της ενδεχόμενης ανισότητας μεταξύ αυτών που θα έχουν και αυτών, που δεν θα έχουν και δευτερευόντως ως απειλή της ασφάλειας των καταστημάτων κράτησης, την μορφή της οποίας ούτε εξειδικεύει, ούτε περιγράφει καν, ώστε να αναρωτιέται, εύλογα, οιοσδήποτε τι σόι απειλή είναι!
Όλ’ αυτά, όμως, μετά την υποχρεωτική ταυτοποίηση των κινητών και την τεχνολογική δυνατότητα εντοπισμού, φραγής και παρακολούθησης φαντάζουν και ΕΙΝΑΙ αστειότητες που δεν αντέχουν σε λογική επεξεργασία και κρίση…
Η μόνη «λογική» ερμηνεία είναι ότι με τα καρτοτηλέφωνα και την απαγόρευση χρήση χρονοκάρτας, που σημαίνει την υποχρεωτική αγορά τηλεκαρτών του ΟΤΕ από τους κρατούμενους, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ταμειακής ευφορίας της Φυλακής κατά το ποσοστό έκπτωσης του ΟΤΕ, που ΔΕΝ πηγαίνει στους κρατούμενους, όπως συμβαίνει και με τα τσιγάρα…
Έτσι οι κρατούμενοι (μαζί με την εργασία που προσφέρουν και την αγορά των ειδών ατομικής υγιεινής και καθαριότητας, που, υποτίθεται, ότι πρέπει να τους παρέχονται δωρεάν κατ’ άρθρο 25, παρ. 1, Ν. 2776/99) χρηματοδοτούν από την τσέπη τους τα έξοδα της κράτησής τους κατά ένα πολύ σημαντικό μέρος…
Αν οι κρατούμενοι μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη της προσφοράς τους αυτής και οι εργαζόμενοι κρατούμενοι, κυρίως όσοι είναι σε μόνιμες θέσεις (μαγειρεία, συντήρηση, τεχνικοί κ.λ.π.) είχαν την ελάχιστη αυτογνωσία να λειτουργήσουν συλλογικά, η αποχή από την εργασία και την αγορά των τηλεκαρτών και των τσιγάρων θα μπορούσε να οδηγήσει το Σωφρονιστικό σύστημα της χώρας σε πλήρη ΠΑΡΑΛΥΣΗ…
Κι αν αυτό δεν συμβαίνει είναι γιατί στη Φυλακή, όπως και στην κοινωνία, ο καθένας νοιώθει μόνος, αδύναμος και ανυπεράσπιστος απέναντι στην εξουσία, αλλά και ο καθένας νοιώθει (και, εν πολλοίς, είναι…) τόσο φίλαυτος, ώστε να πιστεύει και να ενεργεί σαν ο διπλανός του να τον εχθρεύεται, να τον ζηλεύει, να τον υπονομεύει και να καραδοκεί να τον υποκαταστήσει…
ιβ) Στο ένατο κεφάλαιο του Σωφρονιστικού Κώδικα (άρθρα 65-71) παρατάσσονται τα «μέτρα για την εύρυθμη λειτουργία» των φυλακών τα οποία χωρίζονται αφενός μεν στα μέτρα τάξης και ασφάλειας και αφετέρου στον πειθαρχικό έλεγχο των κρατουμένων, για τα οποία αξίζει να σημειωθούν τα εξής:
αα) Σύμφωνα με το άρθρο 65, παρ. 5, Ν. 2776/99 θα έπρεπε να είχε εκδοθεί κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργών Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξης, που θα καθορίζει το σύνολο των προληπτικών και κατασταλτικών μέτρων ασφαλείας στις φυλακές, ώστε να γνωρίζουν οι κρατούμενοι και το προσωπικό φύλαξης και φρούρησης τι μπορούν και τι πρέπει να κάνουν ή να αποφεύγουν σε κάθε περίπτωση…
Η απόφαση αυτή ΔΕΝ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ!!!
Αποτέλεσμα και συνέπεια της παράλειψης αυτής είναι ο αυτοσχεδιασμός της διεύθυνσης και φύλαξης, που οδηγεί σε εξωπραγματικές καταστάσεις, αφού κάθε φυλακή είναι ΑΛΛΟ «ΒΑΣΙΛΕΙΟ» και αυτό που ισχύει στην μία, απαγορεύεται στην άλλη, χωρίς αιτία, λόγο, ειρμό, λογική και σκοπιμότητα…
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι το προσωπικό της φυλακής είναι έκθετο και αποκλειστικά υπεύθυνο για ό,τι συμβεί, αφού πληρώνει τις ευθύνες που, υποτίθεται, ότι έχει, ώστε είναι σύνηθες το φαινόμενο να ελέγχεται και να τιμωρείται τόσο γιατί έκανε, όσο και γιατί δεν έκανε κάτι, σε μια αλληλουχία αυθαιρεσίας, παραλογισμού και αντιφάσεων!!!
Το δεύτερο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι το «ελεύθερο επισκεπτήριο» με τους συγγενείς του κρατουμένου εμφανίζεται, καθορίζεται και παρέχεται ΜΟΝΟΝ ως «αμοιβή» του κρατουμένου (άρθρο 67, Ν. 2776/99), χωρίς όμως να καθορίζεται τι πρέπει να κάνει ο κρατούμενος για να αμειφθεί, με αποτέλεσμα να είναι, ουσιαστικά και τυπικά, διακριτική ευχέρεια, χάρη, προνόμιο, ρουσφέτι, εύνοια κ.λ.π. αυτών που θα το αποφασίσουν…
ββ) Το πειθαρχικό δίκαιο των φυλακών είναι μία, ακόμη, πηγή-εστία αυθαιρεσίας του Εισαγγελέα και των οργάνων σωφρονισμού, αφού οι παρεχόμενες εγγυήσεις ευθυκρισίας και αμεροληψίας είναι όχι μόνο ανεπαρκείς, αλλά και ανύπαρκτες…
Κι αυτό διότι είναι αδιανόητο, άηθες, άδικο και ασύμβατο με τις αρχές του δικαίου να κρίνεται ο πειθαρχικός παραβάτης από εκείνους που έχουν το δικαίωμα και την ευθύνη του ελέγχου της συμπεριφοράς και των πράξεων ή παραλείψεών του, αφού το Πειθαρχικό Συμβούλιο αποτελείται από υπηρεσιακά στελέχη της φυλακής με επικεφαλής τον Εισαγγελέα, που είναι ταυτόχρονα και ο κατήγορός του!!!
Η έλλειψη κάθε δικαιϊκής αντίληψης είναι φανερή και με την διάταξη του άρθρου 66 παρ. 5, Ν. 2776/99, όπου το δικαίωμα του κρατουμένου να υπερασπίσει τον εαυτό του με δικηγόρο υπάρχει ΜΟΝΟΝ για μία από τις τρεις κατηγορίες πειθαρχικών αδικημάτων, αλλά και από την διάταξη του άρθρου 72, παρ. 7, Ν. 2776/99, όπου το Δικαστήριο Εκτέλεσης Ποινών (Τριμελές Πλημμελειοδικείο), που είναι αρμόδιο να δικάσει την προσφυγή του κρατουμένου κατά της απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου, αποφασίζει ανέκκλητα, γεγονός, που, ίσως, εξηγεί και την κατά σύστημα απόρριψη όλων, σχεδόν, των προσφυγών που ασκούνται!!!
Και όμως τα Ελληνικά Δικαστήρια (και τα ανώτατα, δηλαδή, Άρειος Πάγος και Συμβούλιο της Επικρατείας) έχουν επανειλημμένα νομολογήσει ότι στο Πειθαρχικό Δίκαιο (εν γένει) έχουν αναλογική εφαρμογή οι γενικές αρχές του Ποινικού Δικαίου (ουσιαστικού και δικονομικού), κάτι που, ασφαλώς, γνωρίζουν οι Εισαγγελείς, και οι Δικαστές, αλλά, κατά τα φαινόμενα, εσκεμμένα, αγνοούν!
ιγ) Σχετικά με τις μεταγωγές των κρατουμένων, που περιέχονται στο δέκατο Κεφάλαιο του Σωφρονιστικού Κώδικα (άρθρα 72-78) αξίζει μόνον να σημειωθούν τα εξής:
Οι μεταγωγές εκτελούνται, κυρίως, από ειδική υπηρεσία της Αστυνομίας, και από το προσωπικό της εξωτερικής φρουράς των φυλακών, που τελούν υπό την διοίκηση αξιωματικών της αστυνομίας, χωρίς καμία εκπαίδευση ή εμπειρία και με γεμάτη την ψυχή και την καρδιά με φόβο, που οδηγεί, μοιραία, σε αψυχολόγητες συμπεριφορές και άσκοπες ενέργειες, που δεν υπηρετούν παρά μόνον σκοπιμότητες, αμηχανία και αγνωσία.
Έτσι βλέπεις να χειροπεδούνται κρατούμενοι άρρωστοι, γέροι, αδύναμοι και ερείπια, που «ζουν» κατά λάθος, ενώ ο παραλογισμός και η βλακεία, σε συνδυασμό με την έλλειψη συντονισμού και ενημέρωσης, οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις χωρίς νόημα και περιεχόμενο.
Τέτοια είναι π.χ. όταν πρόκειται να μεταχθεί κρατούμενος για δίκη, ή νοσοκομείο κ.λ.π., ο οποίος παίρνει άδειες και είναι απόλυτα νομοταγής και ο οποίος, αν ήθελε να φύγει από την φυλακή, δεν θα ξαναγύριζε από την άδεια…
Και, όμως, αυτός χειροπεδείται!!!
ιδ) Στο τελευταίο κεφάλαιο του Σωφρονιστικού Κώδικα ρυθμίζεται η μετασωφρονιστική μέριμνα αναλυτικά και με πρωτοποριακές, πράγματι, διατάξεις κυριότερες από τις οποίες είναι (άρθρο 81, Ν. 2776/99) η ίδρυση νομικού προσώπου με τον τίτλο ΕΠΑΝΟΔΟΣ και σκοπό την επαγγελματική κατάρτιση, την οικονομική συμπαράσταση και την αποκατάσταση των αποφυλακιζομένων και η σύσταση, σε κάθε νομό, Επιτροπών Κοινωνικής Στήριξης, με σκοπό την ενημέρωση των κρατουμένων και την υποβοήθησή τους για προσαρμογή στην κοινωνική ζωή.
Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ μπόρεσε, επιτέλους, να συσταθεί μετά από 10 χρόνια (2009), αλλά έμεινε στα χαρτιά αφού δεν υπάρχουν πόροι για να λειτουργήσει…
Οι νομαρχιακές Επιτροπές Κοινωνικής Στήριξης, που συνιστώνται με απόφαση του τοπικού Νομάρχη, έχουν μείνει στα χαρτιά, αφού οι Νομάρχες είτε αδιαφόρησαν, είτε αγνοούν την συγκεκριμένη δραστηριότητα…
9) Η ευθύνη για τη λειτουργία των φυλακών, ανήκει στους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, οι αρμοδιότητες και τα καθήκοντα των οποίων ρυθμίζονται από τις διατάξεις του Ν. 1851/89 και είναι το πιο «ενδιαφέρον» κομμάτι για να αντιληφθεί κανείς πως αντιλαμβάνεται η πολιτεία την άσκηση της λεγόμενης σωφρονιστικής πολιτικής…
Κι αυτό διότι τα προσόντα, η εκπαίδευση, η επιμόρφωση και η εξειδίκευση του σωφρονιστικού προσωπικού των φυλακών δεν είναι απλά και μόνο ελλειπής, αλλά τυπικά και ουσιαστικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ!!!
Έτσι η όποια δραστηριότητα των υπαλλήλων αυτών περιορίζεται αποκλειστικά και μόνον στην απλή φύλαξη των κρατουμένων, ώστε ο όρος «σωφρονιστικός υπάλληλος» να είναι ψευδεπίγραφος και παραπλανητικός…
Η αλήθεια είναι ότι οι δεσμοφύλακες, που ήξεραν οι παλιότεροι κρατούμενοι, έχουν μειωθεί σημαντικά, αφού, σήμερα, οι φύλακες με απάνθρωπη, κτηνώδη και εξευτελιστική συμπεριφορά είναι λίγοι, ενώ ο μεγαλύτερος αριθμός τους, η συντριπτική πλειοψηφία, συμπεριφέρονται και κινούνται μέσα στο όρια που τους επιβάλει το σύστημα, αλλά με ανθρωπιά και κατανόηση.
Η αντικειμενική αδυναμία να προσφέρουν στον κρατούμενο αυτό, που, πράγματι, χρειάζεται για να νοιώσει ανθρωπιά και ζεστασιά θα είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, το ζητούμενο για πολύ καιρό ακόμη, επειδή, όπως τονίσθηκε ευθύς εξ αρχής, η κρατούσα κοινωνική αντίληψη για τις φυλακές και τους κρατούμενους είναι αυτή της τιμωρίας, της εκδίκησης, της απομόνωσης και της πλήρους προγραφής!!!
Ειδικά, δε, το δικό μας σωφρονιστικό σύστημα, τόσο νομοθετικά, όσο και πραγματικά, παραβιάζει, προσβάλλει, θίγει και ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ το πιο σημαντικό ηθικό και ψυχολογικό έρεισμα του κρατούμενου, που είναι η οικογένειά του!
Τι κι αν το Σύνταγμα (άρθρο 21), Το Διεθνές Σύμφωνο της Ν. Υόρκης (άρθρο 23) και η ΕΣΔΑ (άρθρο 12), επιβάλλουν, ως πρωταρχικό καθήκον της Πολιτείας και αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη, την προστασία της οικογένειας…
Αυτά για τον σωφρονιστικό νομοθέτη και την πολιτική είναι ψιλά γράμματα, χωρίς ουσία και περιεχόμενο!
Η απαγόρευση της συνεύρεσης των συζύγων και η απαγόρευση της ουσιαστικής δυνατότητας συνέχισης της οικογενειακής ζωής, έστω και παροδικά, οδηγεί στη διάλυση των οικογενειών και τη δημιουργία απόκληρων, περιθωριακών, απέλπιδων και «άδειων» ανθρώπων όχι μόνον μέσα στη φυλακή αλλά και έξω απ’ αυτήν, αφού και τα παιδιά των παραβατικών θα γίνουν ακόμη πιο παραβατικά για να εκφράσουν το μίσος τους και να πάρουν την εκδίκησή τους από την «κοινωνία», που τους στέρησε οικογένεια και ψυχή.
Κι αυτό γιατί αυτό το σύστημα δεν επιδιώκει μόνον τον κοινωνικό στιγματισμό και την απομόνωση του κρατουμένου, αλλά και την ΚΑΘΟΛΙΚΗ απαξίωσή του, με αιχμή την ίδια την οικογένεια του!!!
Ακόμη θυμούνται οι κρατούμενοι την αποστροφή του Χατζηγάκη, όταν ήταν υπουργός Δικαιοσύνης για την δημιουργία ΡΟΖ ΚΕΛΙΩΝ στις φυλακές…
Αυτός ο… «κύριος» θεώρησε τις συζύγους των κρατουμένων ΠΟΥΤΑΝΕΣ και την συνεύρεσή τους μετατροπή των φυλακών σε ΜΠΟΡΝΤΕΛΑ !!!
Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη για την οικογένεια όσων και όποιων δημιουργούν και έχουν οικογένεια;
Η χυδαιότητα και η ατιμία είναι στην κορύφωσή τους!!!
Το «σύστημα», η αστική δημοκρατία (και όχι μόνον, φυσικά, αλλά κάθε μορφή οργανωμένης εξουσίας) έχει ζωτική ανάγκη να υπάρχουν εχθροί, υπονομευτές, επικίνδυνοι, παράνομοι κ.λ.π., γιατί ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ δικαιολογεί τόσο τον πατερναλιστικό της ρόλο, όσο και την άμεση και έμμεση βία, που ασκεί στο κοινωνικό σύνολο…
Η αλήθεια των λόγων του Β. Ουγκώ (Άθλιοι) ότι όσο θα υπάρχει πείνα, δυστυχία, εκμετάλλευση, ανισότητα, φτώχεια και ανάγκη η θεσμική μορφή της αδικίας θα φορτώνεται στα θύματά της, παραμένει και σήμερα επίκαιρη και αληθινή…
Έτσι οι φυλακές θα υπηρετούν, πρώτ’ απ’ όλα, την ανάγκη της εξουσίας να υπάρχει και να δρα χωρίς δισταγμούς, αναστολές και αιδώ, γι’ αυτό και τις διατηρεί, όχι για να φυλακίζει τους παραβάτες, αλλά για να επιδεικνύει τη δική της ισχύ και υποκρισία!!!
Η ιδεαλιστική αντίληψη της υποχρέωσης της Πολιτείας να παρεμβαίνει πατερναλιστικά – προστατευτικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα των πολιτών μέσα από την εκπαίδευση, την νομοθεσία και την άσκηση της δημόσιας διοίκησης χρησιμοποιήθηκε ΠΑΝΤΟΤΕ από ΟΛΑ τα καθεστώτα και τις ως τώρα γνωστές μορφές διακυβέρνησης για να εξασφαλίζει την υποταγή και την υπακοή των πολιτών στην εξουσία.
Ακόμη χειρότερα η αντίληψη αυτή χρησιμοποιείται ως άλλοθι της εξουσίας και στην ποινική – σωφρονιστική πολιτική, όπου θεωρείται, ως αυτονόητο και δεδομένο ότι δήθεν η Πολιτεία έχει κάνει το χρέος της και με το παραπάνω, έχει, δηλαδή, μεριμνήσει ώστε το σύνολο των πολιτών να αναπτύσσει και να διαμορφώσει τον ιδανικό – ιδεατό τύπο χαρακτήρα, που αρμόζει σε μια κοινωνία δίκαιη και δημοκρατική.
Στη συνέχεια, όμως, το άτομο που γίνεται παραβάτης, με δική του ευθύνη, απο-εντάχθηκε και απο-κοινωνικοποιήθηκε, γι’ αυτό και διέπραξε το έγκλημα και η Πολιτεία, στοργική και ανοιχτόκαρδη, μεγαλόψυχη και υψηλόφρονη, σκύβει πάνω στον παραβάτη και μεριμνά, με το ποινικό και το σωφρονιστικό σύστημα, για την «ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ», την «ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ» και την «ΕΠΑΝΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ» του…
Αν και όταν αυτή η, δήθεν, στοργική και μεγαλόψυχη μεταχείριση του παραβάτη από την Πολιτεία αποτυγχάνει και δεν έχει αποτέλεσμα, τότε και ΠΑΛΙ φταίει ο παραβάτης, που αποδεικνύεται ανεπίδεκτος και διαστρεμμένος, ώστε η Πολιτεία, η εξουσία, να είναι πάντοτε αμέτοχη και ανεύθυνη για την συμπεριφορά του παραβάτη…
Σήμερα, στα, δήθεν, δημοκρατικά καθεστώτα της, δυτικού τύπου, αστικής δημοκρατίας και, μάλιστα, υπό τον μανδύα της «παγκοσμιοποίησης» μπορεί να μην υπάρχουν οι αφίσες, που γέμιζαν τους τοίχους της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι και διακήρυσσαν ότι «Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ», αλλά μέσα από την ποινική και σωφρονιστική μεταχείριση των παραβατικών αυτή η αντίληψη – θέση και διακηρύσσεται και επιβάλλεται ωμά, αδίστακτα και ατιμωτικά…
Ακόμη και αν οι στατιστικές και η πραγματικότητα δείχνουν και αποδείχνουν ότι ΑΥΤΟ το ποινικό – σωφρονιστικό σύστημα έχει αποτύχει οικτρά και παταγωδώς, αφού πάνω από το 70% των παραβατών μπαινοβγαίνουν στις φυλακές και ανακυκλώνουν την μιζέρια της ζωής τους, η κυρίαρχη αντίληψη για τις αρχές και τους κανόνες του ποινικού και του σωφρονιστικού «δικαίου» παραμένουν οι ίδιες και απαράλλαχτες !!!
Όσο και αν υπάρχουν (και υπάρχουν …) εγκλήματα και εγκληματίες ειδεχθείς και αποτρόπαιοι, όταν στρέφονται εναντίον της ανθρώπινης υπόστασης, ο προσδιορισμός και η επέκταση της παραβατικότητας και η θεσμοθέτηση αδικημάτων, σε βαθμό κακουργήματος πράξεων που στρέφονται ενάντια στην εξουσία, τον πλούτο, την αυθαιρεσία και την καταπίεση είναι «ίδιον» ΟΛΩΝ τω εξουσιών !!!
Όποιος διανοηθεί και τολμήσει να αμφισβητήσει την εξουσία – ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ – τον κατατρέχουν, του βάζουν πρόστιμο, τον ντροπιάζουν, τον πληγώνουν, τον καταδιώκουν, τον βρίζουν, τον σαπίζουν στο ξύλο, το αφοπλίζουν, τον δένουν, τον φυλακίζουν, τον θυσιάζουν, τον πουλάνε, τον περιπαίζουν, τον γελοιοποιούν, τον προσβάλλουν και τον ατιμάζουν, όπως εύστοχα και ηχηρά διακηρύσσει ο Προυντόν.
Στάθης Ν. Στογιάννος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου